Hello Y’all! Ilse de Vries naar Missippi

Na maanden van voorbereiding was het eindelijk zo ver, een reis naar Amerika als aanvulling op mijn studie. Maar voordat ik kon vertrekken, moest er een hoop geregeld worden.

Vanaf de aanvang van mijn studie in september 2009 wist ik dat, als het mogelijk was, ik naar het buitenland wilde. De bestemming hiervoor moest toen al Amerika of Australië zijn, om zo de omstandigheden buiten Europa te gaan verkennen. In het tweede jaar was het dan zo ver, ik mocht me gaan oriënteren op een mogelijke reis en de plaats moest gekozen worden. Amerika was mijn keuze. Het verlossende woord duurde lang, maar 15 maart 2011 kwam daar de brief van Sabaï Doodkorte (International Officer van de faculteit): ik mocht gaan!

Er schoot meteen alles door mijn hoofd, er moest nog zoveel geregeld worden! Een visum, een vliegticket, een onderkomen, de vakken, verzekeringen, cijferlijsten en natuurlijk begrotingen: hoe ga ik dit alles financieren? Van groot tot klein, en hoe druk ook, alles moest en zou op tijd geregeld worden. Na veel schrijfwerk en vooral veel formulieren invullen en gesprekken voeren, kreeg ik mijn visum en had ik een vliegticket geboekt. Het was toch echt waar, 16 augustus 2011 zou ik voor het eerst in mijn leven in een groot vliegtuig stappen en naar Amerika gaan, een mijlpaal.

Hello Y’all!

Vanuit de University of Mississippi was er goede, maar soms wel – vooral vanuit hun kant – late communicatie. Een kamer was via de universiteit makkelijk geregeld. Door een teveel aan eerstejaars zouden alle internationals off-campus komen te zitten in prachtige appartementen (http://universitytrails.com/oxford/) op 30 minuten lopen /10 minuten met de bus van de universiteit. De vaste data voor shuttles van en naar het vliegveld van Memphis waren wel op tijd doorgegeven, waardoor we de vluchten op die data hadden geboekt. De tijden van de shuttles daarentegen, en de indeling van de hele introductie-week die direct na aankomst zou beginnen, kwamen slechts twee dagen voor vertrek binnen en was het onzeker of we überhaupt opgehaald werden en wat we zouden gaan doen.

Op 16 augustus 2011 vertrokken we (een studiegenootje, die eveneens naar de University of Mississippi ging) samen naar Schiphol en namen afscheid van familie en vrienden. Het avontuur zou gaan beginnen! Na elf uur vliegen kwamen we aan op het kleine vliegveld van Memphis, waar we direct andere internationals tegenkwamen op de plek waar we moesten wachten voor de shuttles. Zoals afgesproken stond er een grote bus klaar en werden we warm onthaald met het heerlijke zuidelijke accent: ‘Hello y’all!’. Na een rit van anderhalf uur kwamen we in het donker aan bij de appartementen, waar we opgewacht werden door mensen van de universiteit en verschillende Amerikaanse studenten. We kregen allemaal onze sleutel van de appartementen, wat eetgerei en lakens mee en werden – zoals het Amerika betaamt – voor de minuut lopen met de auto gebracht.

Het studentenleven in Amerika begint

De volgende ochtend werden we om 8.00 uur naar de universiteit gebracht, waar we een welkom voor alle internationals hadden. Alles werd uitgelegd: van onderkomen tot reizen, van verzekeringen tot de footballwedstrijden (tailgaiting!) en van de regels tot het inschrijven voor de vakken. Hoewel lang niet alles duidelijk was, kwam uiteindelijk iedereen er wel uit. Met de introductie-week werden we in groepjes van tien gebracht met een Amerikaanse student als leider en zo leerde je al gauw je medestudenten kennen. Tijdens onze introductie week waren er voor de rest nog geen Amerikaanse studenten en was het daardoor een verlaten, maar prachtige universiteit. Een paar dagen later zou de intocht zijn van alle studenten en zou je de rust gaan missen, aldus de International Officer van OleMiss.

Nieuwe ontmoetingen

Naarmate de tijd vorderde, leerde je meer en meer mensen kennen. Niet alleen internationals, maar ook de Amerikaanse studenten, die echt voor alles open stonden en alles van je wilde weten. Tevens zijn ze zeer geïnteresseerd in en jaloers op je, dat je uit een ander land komt en dat je meerdere talen kan spreken. Met de lessen en verschillende uitjes ontstonden vriendschappen, die wel langer gaan duren. Twee Amerikaanse meiden komen naar Europa om te studeren en gaan kijken of ze naar Nederland kunnen komen. Veel internationals komen uit Engeland en een aantal Amerikanen komen naar Engeland komend jaar om te gaan studeren, wat weer leidt tot een ontmoeting in onder andere Edinburgh. Met deze reis heb ik nu kennissen opgedaan over de hele wereld, onder andere: Zuid-Korea, Nepal, Duitsland, Kazachstan, Rusland, Servië, Engeland, Peru, Nigeria en natuurlijk Amerikanen. Van iedere cultuur leer je wel iets, als Afrikaanse dansen, humor van de Russen, de festivals in Engeland, de grote verschillen in Peru, etc. en je leert je open te stellen voor alle verschillende gedachtes en invalshoeken. Ofwel, je krijgt een bredere kijk op de wereld.

Om meer mensen enthousiast te maken voor zulke geweldige ontmoetingen en ontdekkingen, heb ik onder meer geholpen op de International Fair, waar veel studiegenootjes langskwamen. Zo ook de eerder genoemde twee Amerikaanse meiden, die gaan proberen naar het Erasmus te komen. Tussen de gangen door en bij de dansles heb ik ook veel aan internationalisering gedaan. Gezien mijn docent dans Nederlands was en wij ook tijdens de les af en toe in het Nederlands communiceerden, werden de anderen zeer geïnteresseerd in het spreken van een andere taal en vooral ook in Europa. Wanneer hij naar Nederland terugkomt, gaan er hoogst waarschijnlijk twee of drie vaste danseressen mee om een tijd hier te studeren, te wonen en te dansen. De Amerikanen zijn vooral jaloers – wordt meerdere keren door hun herhaald – op het spreken van een andere taal en de ervaring van buiten je eigen land. De meesten in Mississippi zijn de staat (en anders Noord Amerika) nog nooit uitgeweest. Door ze foto’s en filmpjes te laten zien, originele spullen (o.a. delftsblauwe klompjes) mee te nemen en veel verhalen te vertellen, zijn velen enthousiast geworden.

Afsluiting

Het afgelopen half jaar was een verrijking van mijn leven. Een tijd die ik absoluut niet gemist zou willen hebben: de eerste keer voet aan wal zetten in Amerika, angsten opzij zetten, als je iets nodig hebt: vragen – mensen willen je alleen maar helpen, vakken volgen die in Nederland niet mogelijk zijn, de Amerikaanse maar ook vele andere culturen ontdekken en opsnuiven, de Engelse taal vloeiend onder de knie krijgen, nieuwe en langdurige vriendschappen opdoen, reizen maken en op plekken komen die je niet had verwacht, vier maanden lang op de mooiste campus van Amerika zijn, tailgaiten ontdekken en nog veel en veel meer. Het was werkelijk de tijd van mijn leven!

Geef een reactie