Voor mij was de trip naar Canada de eerste keer dat ik überhaupt had gevlogen, dus dat was alleen al een nieuwe ervaring. Een hele goede ervaring overigens, al was de aankomst bij de tussenstop in Detroit wat minder door een kennismaking met de Amerikaans grenscontrole. Op 29 augustus na een reis van 10 uur was de aankomst in Toronto een feit. Ik werd opgevangen door verre kennissen waarmee ik een adres had geregeld om in het weekend te kunnen overnachten. Behalve dit had ik om eerlijk te zijn geen voorbereidingen getroffen.
Ik was van plan eenmaal in London op het gemakje te gaan kijken naar een vaste plaats om te wonen, en ondertussen via couchsurfing-adressen de week door te brengen. Voor degenen die onbekend zijn met dit fenomeen: het maakt het mogelijk voor ‘locals’ om in contact te komen met reizigers, waarbij de locals korte tijd een slaapplaats aanbieden en je de stad laten zien.
Zo gezegd zo gedaan: de eerste weken bracht ik door bij vier verschillende couchsurfing-adressen, waarbij mijn eerste indruk over Canadezen nog eens bevestigd werd. Canadezen hebben de reputatie erg vriendelijk te zijn, en houden die reputatie ook zeker hoog. Op deze manier maakte ik op een bijzondere manier kennis met de stad, haar bewoners en hun verhalen. Een aanraking met het echte Canada, die ik anders misschien niet gehad zou hebben. Ik kon natuurlijk niet maandenlang op deze manier leven, en vond dan ook intussen op Kijiji, de Canadese versie van Marktplaats, een eigen kamer. Vanaf dat moment woonde ik in de basement van een huis vlakbij de campus, kon ik eindelijk in alle rust studeren en had enkel te maken met huisgenoten en het gezin dat boven me woonde. Dat gezin was een Palestijnse familie, die me regelmatig gratis gerechten met rijst, kip en hoemoes kwamen brengen.
Voor sociale activiteiten kon ik nu zelf mijn momenten kiezen, in plaats van de druk om altijd met mijn ‘couchsurfing hosts’ actief te zijn. Dat was voor de studie ook wel verstandig, want vijf vakken tegelijk volgen is echt behoorlijk aanpoten. Ook de omschakeling naar het Engels en het schrijven met Engels vereiste wat aanpassing. Of dit overal hetzelfde is weet ik niet, maar wat mij betreft hoef je niet te denken dat je in het buitenland de studie op een laag pitje kunt zetten. Grappig detail is dat drie van de vijf vakken die ik in Canada over Europese geschiedenis ging. Het valt wel op dat de invalshoek heel anders is, maar blijkbaar wordt binnen de studie geschiedenis aldaar ook grote waarde aan de Europese geschiedenis gehecht.
Op de campus van Western University zelf was iedere woensdagavond live muziek, daar ging ik met mijn mede-uitwisselingsstudenten regelmatig naar toe vanwege de uitstekende sfeer en natuurlijk het goede bier. Het viel op dat er een groot saamhorigheidsgevoel is onder de Western-studenten, de universiteit waar je studeert vormt een soort eigen identiteit. Daarbij is vanzelfsprekend een rivaliteit met andere universiteiten in de omtrek, zoals de Guelph University en de University of Waterloo. De Western Mustangs, de verzamelnaam van de verschillende sportploegen van de Western University droeg hier ook zeker aan bij, en het feit dat velen van de 30.000 Western-studenten op de campus zelf wonen. De paarse outfits van de Mustangs kon je overal tegen het lijf lopen en werd met trots gedragen door vele studenten.
In Canada heb ik heel wat mensen leren kennen en ook vele mooie momenten beleefd. Van lekker Canadees barbecueën onder de hete septemberzon tot aan het bezoeken van een concert van Celtic Thunder in Detroit. Van een stedentrip naar Montréal waar onze auto werd weggesleept tot het oer-Hollands vieren van Sinterklaas duizenden kilometers van huizen. De Canadese winter die al in november zijn intrede deed, met dikke lagen sneeuw en -15 graden was ook een erg speciale ervaring. Daarnaast zal ik ook de boottocht naar de Niagara Watervallen nooit vergeten. Wat me misschien wel het meest bij zal blijven was een bezoek aan de Amish, waar ik via mijn ‘weekendadresje’ op een toevallige manier mee in aanraking kwam. De manier waarop deze mensen leven, zonder elektriciteit en riolering is iets wat bijna niet voor te stellen is tot je ze echt spreekt. Op de één of andere manier ga je toch begrijpen als je dit soort mensen persoonlijk spreekt. Hoewel het voor mij nog steeds geen leven is om jaloers op te zijn, heeft het toch ook zeker mooie kanten, zoals de saamhorigheid.
Al met al heeft de uitwisseling behoorlijk bijgedragen aan mijn ontwikkeling. Allereerst heb ik vloeiend Engels leren spreken, waar ik op dit moment in mijn masteropleiding zeker gemak van heb. Daarnaast leerde ik in het buitenland hoe het is om er echt volledig alleen voor te staan, en zelfstandig te handelen. Je realiseert je waar je zelf toe in staat bent, je ontdekt je eigen improvisatietalent en doorzettingsvermogen in vele situaties. De ontmoetingen met mensen van andere culturen verbreden je kijk op de wereld. Naast de vele ervaringen die je opdoet, en het genieten van de geweldige tijd die je in het buitenland gegarandeerd zult hebben, maakt het je ook nog eens aantrekkelijker op de arbeidsmarkt omdat het aantoont wat voor veelzijdig en zelfstandig persoon je bent.